روایاتی از سیره اباعبدالله وکلام ایشان :
عَن جَعفَرِ بنِ مُحَمَّدٍ عَن اَبیهِ علیهمالسلام: إنَّ الْحُسَیْنَ بْنَ
عَلیٍّ علیهماالسلام کانَ یَزُورُ قَبْرَ الْحَسَنِ بْنِ عَلیٍّ
علیهماالسلام کُلَّ عَشِیَّةِ جُمُعَةٍ
امام صـادق علیه السلام به نقل از امام باقر علیه السلام فرمود: حضرت
حسین بن علی علیهماالسلام هر شب جمعه به زیارت قبر حضرت حسن بن علی
علیهماالسلام میرفت.
بحارالانوار، ج 10 ص 317
قالَ عَلِیُبنُالْحُسَینِ علیه السلام: أَتَیتُ مَروانَ فَقالَلی:
مااسْمُکَ؟ فَقُلت: عَلِیُّ بنُالْحُسَینِ. فَقالَ: ما اسْمُ أَخیکَ؟
فَقُلتُ: عَلِیٌّ. قالَ: عَلِیٌّ وَ عَلِیٌّ ؟! ... ـ قالَ علیه السلام:
فَرَجَعتُ اِلی أبی فَأَخبَرتُهُ فَقالَ [الْحُسَینُ علیه السلام]: . . .
لَوْ وُلِدَ لی مِائَةٌ لَأَحْبَبْتُ أَنْ لا أُسَمِّیَ اَحَدا مِنْهُمْ
إِلاّ عَلیّا.
امام سجاد علیه السلام فرمود: روزی که معاویه مروان حکم را بر مدینه گماشت
وبرای جوانان قریش حقوقی معین نمود، من رفتم، مروان اسم مرا پرسید: گفتم: علی.
گفت: پس اسم برادرت؟. گفتم: علی. گفت: علی و علی؟ (پدرت چه قصدی دارد که
نامی جز علی بر فرزندانش نمیگذارد؟!.) امام سجاد علیه السلام میفرماید:
به خانه برگشتم و سخن مروان را برای پدرم بازگو کردم، پدرم فرمود: اگر حتی
صدفرزند برایم بود؛ دوست داشتم برهیچ یک نامی جز علی ننهم.
الکافی ج6، ص19
رَوَی الْمَجْلِسیُّ اَنَّهُ: کانَ الْحَسَنُ وَالْحُسَیْنُ علیهماالسلام
یَأْخُذانِ مِنْ مُعاوِیَةَ الاَْمْوالَ فَلایُنْفِقانِ مِنْ ذلِکَ عَلی
أَنْفُسِهِما وَلاعَلی عِیالِهِما ما تَحْمِلُهُ الذُّبابَةُ بِفیها
مجلسی روایت میکند که: امام حسن و امام حسین علیهماالسلام اموالی را که از
معاویه میگرفتند حتی به اندازه آنچه مگس با دهانش میگیرد برای خود و
فرزندان خود خرج نمیکردند.
بحارالانوار ج 44، ص 13
قالَ الْحُسَیْنُ علیه السلام لِلحُرِّ بنِ یَزید: لَیْسَ شَأْنی شَأْنَ
مَنْ یَخافُ الْمَوْتَ، ما اَهْوَنَ الْمَوْتُ عَلی سَبیلِ نَیْلِ الْعِزِّ
وَ إِحْیاءِ الْحَقِّ... اَفَبِالْمَوْتِ تُخَوِّفُنی؟ هَیْهاتَ طاشَ
سَهْمُکَ وَ خابَ ظَنُّکَ، لَسْتُ اَخافُ الْمَوْتَ، إِنَّ نَفْسی
لَأَکْبَرُ مِنْ ذلِک وَ هِمَّتی لَأَعْلی مِنْ أَنْ أَحْمِلَ الضَّیْمَ
خَوْفاً مِنَ الْمَوْتِ وَ هَلْ تَقْدِرُون عَلی اَکْثَرَ مِنْ قَتْلی؟
امام حسین علیه السلام به حرّ فرمود: من آن نیستم که از مرگ بترسم، هر مرگی در راه رسیدن به عزّت و احیای حق چه آسان است!...
آیا مرا از مرگ میترسانی؟ هیهات که تیرت به خطا رفت و پندارت ناکام ماند،
من از مرگ نمیهراسم، روحم برتر و همّتم والاتر از آن است که از بیم مرگ
زیر بار ستم بروم،
آیا شما به بیشتر از کشتن من توان دارید؟
موسوعة کلمات الامام الحسین: 360
قالَ أَبُوالحَسَن الثانی علیه السلام: کانَ نَقْشُ خاتَمِ الْحُسَیْنِ علیه السلام «إِنَّ اللّهَ بالِغُ أَمْرِهِ».
امام رضا علیه السلام میفرماید: نقش نگین امام علیه السلام این جمله بود: «إِنَّ اللّهَ بالِغُ أَمْرِهِ». (خداوند، فرمان خود را به نتیجه و پایان میرساند).
الکافی ج 6 ص 474
قـالَ الحُسَینُ علیه السلام: خَصْمُکَ الْقَوْمُ یا مُعاوِیَةُ، لکِنَّنا
لَوْ قَتَلْنا شیعتَکَ ما کَفَّنّاهُمْ وَلاصَلَّیْنا عَلَیْهِمْ
وَلاقَبَّرْناهُمْ.
امام حسـین علیه السلام در جواب معاویه که گفت حُـجر و اصحابش را کشته و
کفن و دفن کردیم میفرماید: ای معاویه، مردم دشمن تواند. ولی ما اگر پیروان
تو را بکشیم، آنان را کفن نمیکنیم،بر آنان نماز نمیخوانیم و به خاک
نمیسپاریم.
احتجاج طبرسی ص 296
قـالَ الحُسَینُ علیه السلام: أَلا وَإنَّ الدَّعِیَ ابْنَ الدَّعِیِّ
قَدْ تَرَکَنی بَیْنَ السِّلَّة وَالذِّلَّةِ وَهَیْهاتَ لَهُ ذلِکَ مِنّی،
هَیْهاتَ مِنَّا الذِّلَّةُ.
امام حسین علیه السلام فرمود: آگاه باشید که زنازاده فرزند زنازاده (ابن
زیاد) مرا بین شمشیر آخته و ذلّت مخیّر کرده است. دور باد برای او تسلیم
شدن از سوی ما، زیر بار ذلّت و خواری رفتن از ما دور است.
احتجاج طبرسی ص 336
قالَ الْحُسَیْنُ علیه السلام: مَوْتٌ فی عِزٍّ خَیْرٌ مِنْ حَیاةٍ فی
ذُلٍّ اَلْمَوْتُ اَوْلی مِنْ رُکُوبِ الْعارِ وَالْعارُ اَوْلی مِنْ
دُخُولِ النّارِ
امام حسین علیه السلام(روز عاشورا) فرمود: مـرگ با عـزّت از زندگی
ذلیـلانه بـرتر اسـت. مرگ برتر از همراه شدن با عار و خواری است و خواری از
ورود در آتش برتر است
موسوعة کلمات الامام الحسین علیه السلام 499، ح289
قالَ الْحُسَیْنُ علیه السلام: وَیْحَکُمْ یا شِیعَةَ آلِ اَبی سُفْیانَ،
اِنْ لَمْ یَکُنْ لَکُمْ دِیْنٌ وَکُنْتُمْ لاتَخافُونَ الْمَعادَ
فَکُونُوا اَحْـراراً فِی دُنْیـاکُمْ.
امام حسین علیه السلام فرمود: وای بـر شـماای پیـروان آل سـفیان، اگر دین ندارید و از روز قیامت نمیترسید، پس حداقلّ در دنیای خودتان آزادمرد باشید.
بحارالانوار، ج 45، ص 51
قالَ الْحُسَیْنُ علیه السلام: لَیْسَ شَأْنی شَأنُ مَنْ یَخافُ
الْمَوْتَ، ما أَهْوَنَ الْمَوْتِ عَلی سَبیلِ نَیْلِ الْعِزِّ وَاِحْیاءِ
الْحَقِّ، لَیْسَ الْمَوْتُ فی سَبیلِ الْعِزِّ اِلاّ حَیاةً خالِدَةً
وَلَیْسَتِ الْحَیاةُ مَعَ الذُّلِّ اِلاَّالْمَوْتَ الَّذی لاحَیاةَ
مَعَهُ، اَفَبِالْمَوْتِ تُخَوِّفُنی... وَهَلْ تَقْدِرُونَ عَلی أَکْثَرِ
مِنْ قَتْلی؟! مَرْحَباً بِالْقَتْلِ فیسَبیلِاللّهِ، وَلکِنَّکُمْ
لاتَقْدِروُنَ عَلی هَدْمِ مَجْدی وَمَحْوِ عِزّی وَشَرَفی.
امام حسین علیه السلامفرمود: جایگاه من جایگاه کسی که از مرگ بترسد نیست
مرگ در راه عزّت و احیای حقّ چقدر پیش من آسان است، مرگ در راه عزّت چیزی
جز حیات جاودانه نیست و زندگی با ذلّت جز مرگ و نیستی که هیچ حیاتی همراه
ندارد نیست، آیا مرا با مرگ میترسانید. آیا بیش از کشتن من میتوانید؟
آفرین به مرگ در راه خدا، ولی شما نمیتوانید شکوه مرا نابود کنید و عزّت و شرافتم را از بین ببرید.
کلمات الامام الحسین علیه السلام، 360، ح 348
